Wymaganą moc kondensatora możemy określić poprzez:
- pomiar natężenia prądu i współczynnika mocy
- pomiar z rejestratorem mocy czynnej i biernej
- pomiar przez odczyt liczników
Pomiary natężenia prądu i współczynnika mocy wykonywane są w głównym przewodzie zasilającym (np. zasilanie z transformatora) lub w przewodzie zasilającym urządzenia kompensowanego. Jednoczesny pomiar napięcia sieciowego poprawia dokładność obliczeń.
Moc czynną P można obliczyć na podstawie zmierzonych wartości napięcia U, prądu pozornego IS i współczynnika mocy:
P = √3 · U · I · cos ϕ · 10-3
Po określeniu pożądanej docelowej wartości cos ϕ, moc kondensatora można obliczyć za pomocą poniższego wzoru. Łatwiej jest jednak przyjąć współczynnik „f” z tabeli pomnożyć go przez obliczoną moc czynną.
Qc = P · f
Pomiar z rejestratorem mocy czynnej i biernej wykonuje się za pomocą urządzeń pomiarowych z opcją zapisu w dłuższym okresie czasu.
Moc kondensatora jest obliczana w następujący sposób:
QC = Q – (P · tan ϕ2 )
QC= wymagana moc kondensatora
QL= zmierzona moc bierna
P= zmierzona moc czynna
tan ϕ2= pożądany cos ϕ odpowiadający tan ϕ (tabela)
Pomiar przez odczyt z liczników polega na odczytaniu prądu czynnego i biernego na początku pracy następnie po upływie 8h na ponownym odczytaniu stanu liczników.
BZ2 – BZ1 = tan ϕ
BZ1 = odczyt licznika prądu biernego, odczyt początkowy
BZ2 = odczyt licznika prądu biernego, odczyt końcowy
Qc= [(WZ2-WZ1) · k : 8] · f
Przy wartości tan ϕ obliczonej w ten sposób i docelowym cos ϕ, współczynnik „f” odczytywany
jest z tabeli ”k” jest relacją przełożenia licznik-przekładnik prądowy.
Tabela współczynnik „f” (f = tan j rzeczyw. – tan j wymagany)
